សមត្ថភាពរបស់កុំព្យូទ័រក្នុងការធ្វើត្រាប់តាម ឬបញ្ចូលភាពវៃឆ្លាតរបស់មនុស្ស ដូចជាការស្វែងយល់ពីហេតុផល និងបទពិសោធន៍ ត្រូវបានគេស្គាល់ថាជា បញ្ញាសិប្បនិម្មិត (AI)។
បញ្ញាសិប្បនិម្មិត ត្រូវបានប្រើប្រាស់ក្នុងកម្មវិធីកុំព្យូទ័រអស់ជាច្រើនឆ្នាំ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះវាត្រូវបានគេយកទៅអនុវត្តន៍ទៅលើផលិតផល និងសេវាកម្មផ្សេងៗជាច្រើនទៀត។ ជាឧទាហរណ៍ កាមេរ៉ា ឌីជីថលមួយចំនួន អាចកំណត់ថាតើមានវត្ថុណាខ្លះមាននៅក្នុងរូបភាព ដោយប្រើកម្មវិធីបញ្ញាសិប្បនិម្មិត។លើសពីនេះ អ្នកជំនាញបានព្យាករណ៍ថា នឹងមានភាពច្នៃប្រឌិតជាច្រើនទៀត ដែលត្រូវបានប្រើប្រាស់សម្រាប់បញ្ញាសិប្បនិម្មិតនាពេលអនាគតរួមទាំងបណ្តាញអគ្គិសនីឆ្លាតវៃផងដែរ។
នៅពេលដែលម៉ាស៊ីនមានសមត្ថភាពដូចមនុស្ស ដូចជាការសិក្សា ការវែកញែកហេតុផលនិងការដោះស្រាយបញ្ហា ត្រូវបានគេស្គាល់ថាជា បញ្ញាសិប្បនិម្មិត។ ភាពប៉ិនប្រសប់នៃបញ្ញាសិប្បនិម្មិត គឺថាវាលុបបំបាត់នូវតម្រូវការ ក្នុងការសរសេរកំណត់កម្មវិធីកុំព្យូទ័រទុកជាមុន ដើម្បីបំពេញកិច្ចការណាមួយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកនៅតែអាចរៀបចំឱ្យម៉ាស៊ីនជាមួយនិងក្បួនដោះស្រាយ (Algorithm) ដែលបានរៀបចំទុកជាមុន ដែលអាចបំពេញការងារដោយប្រើភាពឆ្លាតវៃរបស់ពួកវាផងដែរ។
បញ្ញាសិប្បនិម្មិត (AI) បានលេចឡើងក្នុងកំឡុងឆ្នាំ ១៩៤០ នៅពេលដែលអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រកុំព្យូទ័រលោក John von Neumann និង លោក Alan Turing បានចាប់ផ្តើមអង្កេតពីរបៀបដែលម៉ាស៊ីនអាចគិតបាន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការអភិវឌ្ឍន៍ដ៏សំខាន់មួយនៅក្នុងវិស័យនេះបានកើតឡើងនៅឆ្នាំ ១៩៥៦ នៅពេលដែលអ្នកស្រាវជ្រាវបានបង្ហាញថាម៉ាស៊ីន អាចដោះស្រាយបញ្ហាជាមួយនិងអង្គចងចាំគ្មានដែនកំណត់ (Unlimited memory)។ ក្នុងរយៈពេលពីរទស្សវត្សរ៍បន្ទាប់ពីវិស័យ AI បានចាប់ផ្តើមផ្តោតលើការអភិវឌ្ឍន៍ប្រព័ន្ធដែលអាចបំពេញការងារផ្សេងៗ ដូចជាការវិភាគ (Analyzing) និងការព្យាករណ៍ (Predicting) ពីអនាគត។ ប្រព័ន្ធទាំងនេះ ដែលគេស្គាល់ថាជាប្រព័ន្ធជំនាញ (Expert systems) ត្រូវបានគេប្រើជាទូទៅនៅក្នុងចង្វាក់ផលិតកម្ម និងថ្នាំពេទ្យ។មិនដូចខួរក្បាលមនុស្ស ប្រព័ន្ធទាំងនេះមិនស្មុគស្មាញទេ។ ពួកវាអាចសិក្សាពីបទពិសោធន៍កន្លងមក និងធ្វើការព្យាករណ៍ដោយផ្អែកលើទិន្នន័យដែលប្រមូលបាន។
